تو مرا. می بری از خویشم. نه به درد. دیگر.

چطور.
بردارم. دست. از کشیدنت.
که دچار شده م به آن حجم گرمی که از من بیرون نمی شود.

به هر حال. من، یک. تابوت دارم.

وقتی کلمات برای تو معنا نمی شدند، می خواستم دیگر هیچ زمان، هیچ نگویم. یک دانه ی سفید.خیالِ تو رنگ می بازدُ سرما روی تنم می نشیند. یک دانه ی سفید دیگر. رقم می زنم، آن انحنای بی ترکیب صورتم را. با رنگ های سیاه و سفید. گود می رود چشمانمُ کلیشه ی لبخندم که دیگر هولی ندارد، مکرر می شود. همآنقدر متوسط، که همیشه به میانه ایستاده ـم. دانه ی سفید دیگری. در فشارِ حزن آورِ بسترِ بی رمقی، قد می کشم ـو روشنای گرگ و میشِ پسِ پرده ی اتاق، می گوید روزِ دیگری از مرگ باز ماندمُ روزی دیگر هم، وضع بهتر نخواهد شد. تنها جرعه ای بیشتر از کثافتِ امواجِ محیط خوردن ـست و کف آوردن. نه آنکه از قرص ها باشد، این تهوعِ سگی. فقط روزها بلند ـند و روشنیِ خورشید، گسترده و زرد.