من. تصادفی که به هیچ، نمی ارزد.

لحظه ای از عیب جستن از من، دست نمی کشد. حالیکه من آن را، رها کرده به خود، گذاشته ام و این چنین بود که روی آن صندلی، به تماشا، آرام گرفتم. رد و خطوطِ خطیری که پیوسته به من هستند، را، در نظرم ظاهر می سازد و در عوض، حقِ بود و وجود را از من سلب می کند و مرا محکوم به سیری سایه وار، پیرامونِ خلوتی که از آن، هیچگاه، بیرون نشده بودم.