در تابِ بی رمقِ شب، چیزی آنطور نیست. که در روز.
در هجوم سایه ها. همدست می شوم. من. آن هرزه ی شبگردِ بد گمان.
سوی تو.
فرو رفته ای در خویشُ هراسان. آکنده از شکُ اطمینانی که نیست. به زینت واژه های من.
می مانی از من.
چنگ می زنی به تعبیرِ نا امن حقیقتی که اشتباه می شودُ خیز برمیداری به کشتنِ خود. از بهرِ جُستن من.
مویه ی آویزان از پشت شیشه های گردِ قرمزی. که بیش از تابیدن آن، مرده ام.
بیش از ایستادن آن. به تماشا. بی حرفی.
هیچ.
تنها هیچ.
تنها همین.
سخن ها را به اغفال آغاز کرد. و ماندنِ منی بی دفاع از خویش، میان غربتی امید فرسای.
که از آن عزیمتِ نا بهنگام، گریزی نبود. گریزی نبود.
نه از خویشتنِ خویش.
شاید که تنها به مرگ.
و شاید ترس ـست، که همه چیز را در نا تمامی، تمام می کند.
نظر کردُ آن میلِ مبرم. به تداوم ایستاد، در من.
در رفتنُ باز آمدنی. گاه و بی گاه.
و بعد از کمی.
جز سکوتی نبود. در ورطه ی وجودی بی بود. که بودن را تجربه نمی کرد.
و مرثیه ای که به تکرار. می خواندم.
مشکل، همه تنها دشواریِ طبیعت من است. که در هم فشرده است. و تنشی عجیب که در واهمه ای می پیچد. درست این میان. جایی پایین تر از قلب. دست که میگذاری. درد می گیرد. آسوده نیستمُ انگِ نیستی در این اثنا بر من، بی انصافی روشنی ست.
چنین که به زورِ نوشتن نشسته ام در این زاویه ی عزلتُ وارستگیِ حیات، در سرخیِ شفقی که دور های دور را به تاریکی می بُرد، چنان بی گمانُ آسوده کلمات سوارِ هم می شدند که می شد شاعر شد. یا که با فرو بردن کلاهِ گشادی بر سر، خوشایند. با همان گیسوی بریده ی سیاه. نه به مانندِ شب. اما به قدر کافی. سیاه. چشمانی بی حالت. و لبانی که ساعت ها تکان می خوردند. نجوایی مدام، به خلوتِ شب ها. شدتِ روشنیِ مکدرِ خاطر، به چشمانِ ناسورم می پیچید تا بدان جا که دیگر توان نگاه داشتن ـش، با من نبود.چنان به انتظار.
فرو بردم در خویشتنِ خویش.
جانِ بی جانِ حافظه ای.
که تا دیری. می پایید. هر چه از خود داشت. هر چه از او. یا که تنها او.
چنین اضطرار شیرینی.
